-
De eerste stap in 2018
in m’n schulp kruipen
Eh…de eerste maand januari is alweer klaar…’Time flies, when you are having fun’. Voor mij heeft deze maand echt nog in het teken gestaan van ‘naar binnen keren’ Ik vind het een heerlijk gevoel, dat meer met meZELF zijn. Nu ik er steeds meer bewust(er) van word en er ook bewust(er) voor kies geeft me dat een heel goed gevoel, een gevoel van de regie hebben en ook nemen. Dat zo ‘in m’n schulp kruipen’ heeft zóveel fijns te bieden: ik voel veel beter hoe het met me gaat, ik word echt stil en blij met mezelf, ik krijg stroming in m’n lijf en daardoor komen er ideeën op gang. Ik gun me daar het laatste jaar echt veel meer tijd voor, ik sta het toe aan mezelf, hoe mooi is dat…
En uit deze afgelopen periode zijn niet zo heel veel hernieuwde zaadjes naar voren gekomen, gewoon omdat zoals het nu loopt en stroomt in mijn leven, heel prettig is. Ik voel vooral dat ik ziels-graag wil blijven bijdragen aan het zichtbaar bewust(er) maken van het hoogsensitief(hooggevoelig)-mens-zijn en dat kan op elk moment van de dag. Voor mezelf en in relatie met de ander. Ik merk dat als ik zelf de moed heb om mijn kwetsbaarheid te laten zien het een ander ook gemakkelijker lukt. In gezin-situaties of persoonlijke ontwikkelings-kruispunten, ‘de verbinding’, ‘het bruggetje’ wil en mag zijn is iets wat ik al heel lang doe maar toch nu vanuit een ander nòg bewuster perspectief. Vandaar dat ik op mijn Facebook-pagina ook de letters HSP voor mijn bedrijfsnaam heb gezet omdat ik het fijn vind om aan te geven dat mensen bij mij een HSP-coaching ‘ontvangen’. Ik deed dat al, blijf dat ook doen en wil me vooral breed blijven inzetten voor iedereen die zichzelf beter willen leren kennen en op zijn/haar pad tijdelijk een kritische spiegel nodig heeft. Het samen puzzelen en op ontdekking-reis gaan in onze inner-wereld is er een die mij altijd zal blijven raken en als vanzelf iets laat ontvouwen…
Verder had ik vanuit mijn praktijk de ruimte om op woensdagmiddagen vrij te zijn omdat ik deze ronde geen ik-ben-ik trainingen had aangemeld gekregen. Niet vervelend omdat ik al weet dat er voor de volgende ronde wel weer kinderen zijn aangemeld, het gaf me juist wat meer ik-tijd die ik dankbaar heb ingezet om te lezen en te wandelen. Ben ook weer op scholen actief aan de slag en dat voelt altijd als ’thuiskomen’, het is zo’n veld waar ik zo vertrouwd mee ben dat het altijd goed voelt en ook nu weer veel dankbare feedback oproept.
Tot slot werd ik einde deze maand ook weer een keer extra verwend door het Syrische gezin (lees de moeder) wat ik al een hele tijd begeleid. Intensief heb ik het 3/4 jaar gedaan door wekelijks Nederlandse les te geven en gesprekken te voeren met alle leden van dat gezin. De laatste tijd (omdat ze nu allemaal op inburgering zitten en op andere plekken Nederlandse taal krijgen) ga ik nog regelmatig naar ze toe om te horen en zien hoe het gaat. Hun jongste is even oud als mijn kleindochter Lana en is gewoon leuk om te delen hoe zij (vanuit hun cultuur) met ‘opvoeden’ en groter worden omgaan. Ze maken dan voor mij een enorme chocoladetaart waar ik tijdens de koffie/thee al een stuk van krijg èn ik kan echt niet weg zonder niet ook nog een enorm stuk voor mij en m’n lief mee te krijgen om thuis nog te kunnen oppeuzelen. Verrukkelijk de chocoladetaart èn de cocos-amandelcake…
